Empresyonizm akımı, ( İzlenimcilik )19. yüzyılın ortalarından sonlarına kadar Fransa’da geliştirilen bir resim stilini tanımlar; Stilin nitelendirmeleri arasında çıplak form izlenimi, harmanlanmamış renk ve doğal ışığın doğru tasvirine vurgu yapan küçük, görünür fırça darbeleri bulunur. Claude Monet, Camille Pissarro, Alfred Sisley ve Edgar Degas’ın da aralarında bulunduğu kurucu Empresyonist sanatçılar, akademik tarzda resmin katı kurallarından vazgeçme arzusuyla birleştiler. Özellikle, sanatçılar Académie des Beaux-Arts’tan ve onun yıllık Salonundan (o zamanlar Batı dünyasının en büyük sanat sergisi olarak kabul edildi) bağımsızlık istediler . Bununla birlikte Empresyonizm akımı Paris’te 1874 yılında ünlü fotoğrafçı Nadar’ın stüdyosunda ‘Adsız Sanatçılar Birliği’ adı altında bir araya gelen otuz sanatçının dönemin resmi sergisi olan ‘Salon’ sergisine alternatif olarak açtıkları sergi ile ortaya çıkmıştır. Sergi bu ismi Claude Monet’nin ‘İzlenim, Gündoğumu’ isimli eserinden alır. Tabloda bir limanın sabah sisleri arasından görünümü resimlenmiştir. Bu eser 1985 yılında Marmottan-Monet Müzesi’nden çalınmış, beş yıl sonra bulunmuş ve 1991 yılından itibaren yeniden sergilenmeye başlanmıştır.
İzlenimcilik, kısmen, modernleşme dalgasının hareketine ilham veren koşulları yaratması nedeniyle, genellikle resimdeki ilk modern hareket olarak adlandırılır. Sanayi devrimi ve demir yolunun icadı,orta ve alt sınıf Parislilere daha fazla boş zaman ve kırsal bölgelere hızlı ve ucuz bir şekilde seyahat etmenin yolunu açtı. Bu süre boyunca, 1860 yıllarında dört genç sanat öğrencisi ;Monet, Sisley, Pierre-Auguste Renoir ve Frédéric Bazille, Fransız akademik sanatçısı olan Charles Gleyre’nin yanında okurken tanıştılar. Öğrenciler boş zamanlarında şehrin etrafındaki uzak bölgelere giden trenlere binmeye başladılar, şövalyelerini tarlalara veya nehir kenarlarına yerleştirecekler ve güneş ışığının sudan yansıyan kısa parıltısını yakalamak için ellerinden geleni yapacaklardı.
İzlenimciliğin Özellikleri ve Tarzı
Empresyonizm Fransa’da üçüncü devrim dalgası olarak adlandırılan yenilikle başlar. Bu akımın birincisi Delacroix ile ikincisi Courbet ile üçüncüsü de Manet ile ortaya çıkar. Manet ile ortaya çıkan akım ’dir. Edouard Manet (1832-1883) ve arkadaşları Courbet’nin görüş ve tarzını ciddi anlamda benimserler. Bu ressamların hepsi geleneksel sanata ve resimde yer etmiş alışkanlıklara tepki duymuşlardır. Empresyonizm ressamları genel olarak modellerini resmederken pencereden giren ışıktan faydalanırlar. Modellerinde ya da nesnelerindeki hacimleri ışık ve gölge arasındaki yumuşak geçişleri kullanarak verirler. Manet tüm bu alışagelmiş sanat hareketlerini değiştirerek yumuşak gölgeleme tekniği yerine güçlü ve sert kontrastlar kullanır. Döneminde Manet’nin kullandığı bu teknik büyük bir tepkiyle karşılanır. Bu yüzden de Manet’nin eserleri Paris’te ‘Salon’ ismi verilen genel sergileme yerinde sergilenmeye layık görülmez. Manet eserlerini ‘Reddedilenler Salonu’ olarak adlandırılan jüri tarafından kabul edilmeyen eserlerin sergilendiği sergide sergilemek zorunda kalır. Empresyonist tarzı birleştiren pek sanatı yoktu, ancak Empresyonizm ile ilişkili sanatçılar resme benzer modern yaklaşımları paylaştılar. Birçok Empresyonist, bir stüdyoda resim yapmaktansa, açık alanda resim yapmayı tercih etti. Paris dışındaki kırsal yerlerim bölgeleri ;Empresyonist ressamlar için en ideal yerlerdi. Sanatçıların ışığın en güzel zamanlarını yakalamak için hızlı çalışmaları gerekiyordu.
Japon Etkisi
Empresyonist resimlerin içeriği o kadar da radikal olmasa da, kompozisyonları radikaldi. Figürler ve arka plan arasındaki sınır bulanıklaştı, bu da figürleri ana konudan ziyade genel bir görüntünün parçası haline getirdi ve figürler pozdan ziyade tek bir anda enstantane olarak çekilmiş gibi görünüyordu. Bu yeni yaklaşım fotoğrafın gelişiyle aynı zamana denk geldi ve Japon tarzı ukiyo-e sanat baskılarından ilham aldı .
Ukiyo-e tarzı bir sahne içinde hareket ve eylemi çağrıştırmak için bir asimetri Perspektif kurallarına göre kısaltma kullanılmıştır. Empresyonist sanatçılar için Doğu’dan gelen bu teknik, yeni ve modern bir resim stilini keşfetmelerinde çok önemli bir araç oldu.
İzlenimcilik Mirası
Batı dünyasında, İzlenimciliğe yönelik tepkiler, eleştiri ve yeniden yorumlamalar, sonraki Modern sanat hareketlerinin çoğuna ilham verdi.İzlenimcilik ahlakı, müzik ve edebiyatın yanı sıra görsel sanatlar üzerinde kalıcı bir etki yarattı. Empresyonizm 19. yüzyılın sonlarında Fransa’da popüler hale geldi. Günümüzde Empresyonist sanatçıların eserleri, özel koleksiyoncular ve kamu kurumları arasındaki dizginsiz ilgiye dayanan pazarda inanılmaz bir değere sahip. 2019’da Sotheby’s, Monet’s Meules’i 110,8 milyon dolara satarak sanatçı için yeni bir rekora imza attı; aynı yıl, Paris’teki Musée d’Orsay’de önde gelen kadın Empresyonist Berthe Morisot’un eserlerinin retrospektiflerini gördü. Empresyonist sanatçıların eserleri, Musée Marmottan Monet, Paris; New York Metropolitan Sanat Müzesi; Ulusal Galeri, Londra; Musée d’Orsay, Paris; Boston Güzel Sanatlar Müzesi; ve Devlet Ermitaj Müzesi, St. Petersburg’da bulunuyor.
Empresyonizm Dönemi Sanatçıları
Empresyonizm sanatçıları, teknikten bağımsız olarak yaptıkları eserler Empresyonist olarak kabul edildi. Monet, Empresyonizm ile en yakından ilişkili sanatçı iken ve Manet’nin en büyük eseri, Empresyonizmden çok Gerçekçilik ile ilişkilendirilirken, Manet yine de Empresyonist harekette önemli bir figürdür. Sanatçının, kurumun modası geçmiş kuralları ve önyargılı jürisi üzerine Salon’la devam eden savaşı, onu bir avangart kahramanı haline getirdi ve Empresyonistlerin kendi sergilerini kurmasının yolunu açtı. Monet ve Manet dışında en önemli sergilenenler Renoir, Degas, Cézanne, Pissarro, Morisot, Mary Cassatt, Sisley, Gustave Caillebotte, Armand Guillaumin ve Bazille’dir.